الان من آهنم

شما که نمی دونین ، یعنی هیچکس نمی دونه ، ولی تو این یکسال به اندازه ی تمام عمری که ازم گذشته گریه کردم ،انگار خدا داشت تقاص یک عمر سنگ بودن و گریه نکردن رو ازم می گرفت . فک می کردم که شاید اصن این اتفاقا افتاد واسه اینکه شیر فلکه ی اشک های من باز بشه  ، که دیگه پُز ندم من تو مرامم اشک و آه نیس اصن ، که نگم  گریه یعنی ضعف .

هیچ کس نمی دونه ولی   تا شش ماه پیش به معنی واقعی کلمه افسرده بودم ،  شب ها بی سر و صدا ، تنها ، می رفتم یک گوشه ، زانوهامو بغل می کردم ،خواب نداشتم که ،   فک می کردم به بچه های تو زندان ، بعد به همسن و سال هاشون تو کشورهای پیشرفته که اون ها  چه می کنن و بچه های ما چه می کنن ،فک می کردم ندونستن چقدر تو این کشور خوبه ! نادونی آخره آرامش ِ ، کلن خر بودن خوبه ! خلاصه  فک می کردم به اینها و گوله گوله اشکام بی سرو صدای اضافه ! می افتاد رو زانوهام ، یعنی وقتی می گم گوله یه چیزی مثل اینکه شلنگ آب وصل بود به چشمام .

هیچ کس نمی دونه بعضی وقت ها هم فک می کردم به شکنجه ها ، دیوانه شده بودم ، چمیدونم همون افسرده شده بودم یعنی ، خودم رو شکنجه می دادم ، یعنی اینقدر فکر می کردم ، فکر می کردم که از درد  ناله می کردم ، بعدش هم دوباره گریه .

حالا می خوام بگم که بعد از یک سال دوباره شدم سنگ ، اشک هام تموم شده ، شدم یک آدم کینه ای ، داغون ، پر از تنفر ، پر از حس انتقام ، پر از خشم ، پر از فریاد ، ولی گریه دیگه ندارم ، آه و ناله ندارم . زجه و غر ندارم .

یعنی الان سفت و محکم شدم ، مثل آهن .